सायंदेव उवाच (अ-१४)

सायंदेव उवाच (अ-१४)

रक्ष रक्ष गा, होऊनि कैवारी

दुष्ट यवन हा, क्रोधे भरला,

                            विप्रांचा वैरी      ।। धृ।। 

यवन गृही मी करित चाकरी 

अनन्य भावे नित्य परोपरी

शिव्या शाप तो लत्ता मारी

                        भयभीत मी अंतरी     ।। १।। 

खुशाल जावे यवना मागे 

काही न होईल तुला वाऊगे 

उभा असे मी तुझ्याच मागे

                          वरद हस्त हा शिरी    ।। २।। 

गुरु स्मरणाने जाई पुढती 

यवन लोळे चरणा वरती 

गौरवुनि त्या क्षमा याची

                          परत पाठवी घरी       ।। ३।। 

वरदहस्त हा ज्याच्या वरती 

त्यास न राहे भवभय भीती 

परम पदाची होऊनि प्राप्ति

                            हृदयी वसे नरहरी      ।। ४।।