दीपक आख्यान (अ २)
दीपका! मागुनि घे वरदान
गुरुभक्ति तव पाहुनि भुललो, मी विष्णु भगवान ।।धृ।।
परमक्षेत्र ही पावन काशी
दर्शनमात्रे पुण्य जोडशी
परि विश्वेश्वर कधीं न बघशी
निमग्न तूं तर गुरु सेवेशी
अन्य नसे अवधान ।। १।।
तनमन अर्पूनि गुरु सेवेला
देहभान तूं सर्व विसरला
शब्द गुरुचा ऊणा न पडला
गुरु रागे जरी अति कोपला
नच केला अवमान ।। २।।
अनन्य करिता तूं गुरुभक्ती
तीच पावली मजला प्रिती
धन्य दीपका तव सत् कीर्ति
संतोषुनि मी देण्या आलो
वत्सा, तुज वरदान ।। ३।।
ऊग्र तपें करीतात महर्षि
माझे दर्शन दुर्लभ त्यांसी
तुझी आगळी भक्ति कैशीं
तात, माऊली, देवाहुन तुज
प्रिय गुरु पंचप्राण ।। ४।।
धन्य दीपका तव गुरुभक्ति
त्रिखंडात गाजेल सुकीर्ती
तुझे सद्पथा जे आचरती
वचन, दीपका तुझ्या परी तो
देवा अति प्रिय जाण ।।५।।
